Autografy, rękopisy

Pocztówka z 4 zdjęciami katedry Notre-Dame. Nadawca przekazuje życzenia noworoczne i namawia do przyjazdu do Paryża: "Wnosząc z liczby i różnych kategorii turystów z Polski, bywają te możliwości". List podpisany pełnym imieniem i nazwiskiem.
M. Borwicz (1911-1987) - poeta, prozaik, publicysta pochodzenia żydowskiego, piszący w językach polskim, jidysz i francuskim; po wojnie był kierownikiem Wojewódzkiej Żydowskiej Komisji Historycznej w Krakowie, od 1947 przebywał na emigracji we Francji.

Rękopis jednostronny na dwóch kartach cienkiego papieru form. 20,8x13,4 cm. Rozpoczyna od podziękowań: "dziękuję Ci serdecznie za list i pomoc finansową, którą przyjmuję z rumieńcem wstydu, o Mecenasie; jesteś dobry Druh i co tu ukrywać pchasz mnie przez życie. Tylko powiedz, czy warto?". Wspomina o aktualnych pracach: "Kończę wreszcie szkic o Akropolu i zabieram się do nowego. Zrobiłem trochę przekładów, które upycham do 'Poezji'". Wspomina o zbliżającej się konferencji: "mnie została wyznaczona rola [...] referenta zagadnienia: poezja polska i angielska. Temat jest jak morze i właściwie nie znam się na tym [...]. Najlepiej o tem powiedziałby Miłosz". W przypisie notuje: "Jako Twój stypendysta załączam wierszyk", na następnej karcie umieszcza rękopis wiersza "Zasypiamy na słowach" (utwór wszedł do tomu "Napis" z 1969). Zawarta w liście wersja różni się od tej opublikowanej drukiem. Występują drobne zmiany interpunkcyjne, Herbert zmienił brzmienie jednego wersu, wersja rękopiśmienna jest bogatsza o dwa wersy. List podpisany "Zbigniew". Poprzeczny ślad złożenia, stan dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Rękopis dwustronny na dwóch kartach form. 21x14,6 cm. Jako swój adres poeta podaje mieszkanie K. Dedeciusa. Herbert, tytułując adresata "Kochanym Staruszkiem", rozpoczyna list od wymówki: "Ale czyś Ty z byka spadł, że myślisz iż mogłem się obrazić [...]. Przyjaźń polega wszak na mówieniu sobie prawd gorzkich". O planach matrymonialnych: "Postanowiłem wybrać małżeństwo. Narzeczona nic o tem jeszcze nie wie. Zrobimy to w Paryżu w pierwszej połowie grudnia u tow. konsula Mickiewicza. Małżeństwa nie uważam za sakrament, ale za umowę między dwoma dorosłymi ludźmi (umowę którą można rozwiązać)". W dalszej części listu informuje o podróży do Holandii ("dzikie oczarowanie po słodkiej Italii"), pracy nad książką o sztuce północy, targach we Frankfurcie, zaproszeniu z USA, wydaniu wyboru wierszy w przekładzie na niemiecki "Inschrift" ("miałem już trochę niezłych recenzji"), planowanych przenosinach do Berlina ("będę w Berlinie nad jeziorem Wannsee tuż koło granicy gdzie często słychać strzelaninę. Ludowa milicja poluje na amatorów kapitalistycznej wolności"). W pierwszym przypisie informuje: "Do Miłosza napiszę. Pozdrowię go ładnie. Nie powinien pisać listów o życiu i polityce bo się na tym nie zna; to poeta czysty". W drugim przypisie notuje, że na stacji frankfurckiego metra "neonacjonaliści bili się po mordach z anarchistami. Nie mieszałem się. Wogóle lubię jak Niemcy biją się między sobą". List podpisany "Zbig". Poprzeczny ślad złożenia, stan dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Rękopis jednostronny na ark. 21x13,4 cm. Informuje: "Spieszę donieść że czuję się dobrze (czasem tylko bardzo dziwnie) [...]. Za pożyczkę całuję rączki. Bardzo pomogło ale teraz wchodzę w życie i zaczynam myśleć o przyszłości. Narazie nic nie piszę, ale czytam (od 4 miesięcy nareszcie przytomnie) i zachłannie, może coś z tego wyjdzie [...] chcę Ci powiedzieć, że nie bardzo wyobrażam sobie mojej prozy bez Twojej pomocy". Wspomina o późniejszym laureacie Nagrody Nobla: "Miłosz pisze zachwycone listy o Gombrowiczu. Tego to ja już nie rozumiem". Kończy akapitem: "Conrad wisi mi na sercu jak kotwica. Jak będę bardziej przytomny postaram się coś odkopiować (Conrad-Gide i Miłosz-Gombrowicz)". List podpisany "Zbig". Poprzeczne ślady złożenia, stan dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Rękopis jednostronny na 2 kartach form.20,8x14,6 cm. Herbert zwraca się do adresata "Kochany Staruszku". Pisze o planach na najbliższą przyszłość: "Z Kaśką ochajtniemy się około 19 marca. Bo jeszcze papiery i koszmarne korowody biurokratyczne". Faktycznie pobrali się 29 III 1968 w Paryżu. Poeta jest rozczarowany odwołaniem jego wykładów w Riverside w USA.: "przed paroma dniami dostałem list że nie mają pieniędzy. No to trudno. Sami sobie grób kopią". Cieszy natomiast perspektywa spędzenia 2 tygodni czerwcowych w Nowym Jorku na zaproszenie tamtejszego Poetry Center. "Pracuję teraz dość solidnie. Dom cichy i ciepły, nad jeziorem [...]. Plany pisarskie mam szerokie. Skończyłem wreszcie książkę szkiców. Nowy tom starych wierszy [...]. Sam wiesz, że jak się jest zagranicą i trzeba zarabiać, pisanie wierszy - ten śpiew duszy czystej - jakoś wolno płynie". Kończy akapitem: "Poruszyłeś w ostatnim liście sprawy moralno-narodowe naszego pobytu zagranicą, gdy naród tam w kajdanach jęczy. Bardzo często o tym myślę, ale nie mam przesadnych wyrzutów sumienia [...]. Pomijając bałagan i groszoróbstwo - myślę że kształcimy się, dźwigamy jakiś kawałek sztandaru". List podpisany "Zbig". Poprzeczne ślady złożenia, stan dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Rękopis dwustronny na ark. 20,8x14,5 cm. W nagłówku: "Berlin, maj, deszcz pada". Herbert zwraca się do adresata "Kochany Przyjacielu, Druhu a Mecenasie". Pisze: "nie odpisywałem, bo po Twoich propozycjach wpadłem w stan historycznego podniecenia, który nie sprzyja podejmowaniu rozsądnych decyzji" (chodzi zapewne o możliwość uzyskania stypendium w USA). Odpowiada w czterech punktach: czerwcowy wyjazd do Ameryki traktuje Herbert jako rekonesans, niewystarczająca znajomość angielskiego wyklucza możliwość wygłaszania przez niego wykładów, otrzymał roczne ("skromne, ale wystarczające") stypendium z Deutsche Akademische Austauschdienst (dzięki poparciu niemieckich przyjaciół Dedeciusa), bardziej go kusi perspektywa spokojnej pracy przez rok niż "pakowanie się". Komentując przyjęcie stypendium pisze: "Próbowałem żyć jako tzw wolny pisarz, ale to mordęga". O Ameryce: "Ameryka dość mnie przeraża, ale być może będzie to owocna konfrontacja wieśniaka z drapaczami chmur". O sprawach wydawniczych: "Zebrane słuchowiska leżą od roku w PIW'ie. Tom wierszy w "Czytelniku", Ryś Matuszewski dał mi do zrozumienia, że nie prędko się ukaże". Pod tekstem odręczny rysunek Herberta ukazującego mnicha (siebie samego?) z piórem w dłoni oraz śpiącego kota. List podpisany "Zbigniew". Niewielkie załamania arkusza, stan dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Rękopis jednostronny na blankiecie poczty lotniczej form.30,4x18,8 cm. Herbert donosi: "wróciłem po długiej podróży po Stanach w stanie płynnym, bo gorąco było nieznośnie i w oczach już się nie mieściły obrazy". Nadal jest "parno i duszno i w dodatku chyba Nixon zostanie prezydentem". Poeta przypisuje upałom następujące wydarzenie: "Zaproszono mnie w Los Angeles na wizytującego profesora, ale może dlatego że było bardzo gorąco". Dziękuje Najderowi, który właśnie wrócił do kraju, za okazaną pomoc w USA: "bez tego siwy bosman [Herbert] byłby zgubiony i skotłowałyby go okrutne tryby kapitalizmu". Ma nadzieję, że skończy wkrótce "Akropol" (esej publikowany w "Twórczości" w 1969). W końcowej części listu nadawca prosi o pomoc w znalezieniu kandydata na stypendium Bawarskiej Akademii Sztuk Pięknych na semestr zimowy 1968/1969. List podpisany "Zbigniew". Ślady złożenia, stan dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

List jednostronny na ark. form. 29,6x21 cm. List pisany przez Herberta w imieniu własnym i żony. Wyrażają głębokie zaniepokojenie na wieść o chorobie adresata. Herbert pisze: "sam od paru lat jestem chory i to nie na jedną chorobę". Ślą słowa pocieszenia i nadziei na poprawę stanu zdrowia: "aparaty lekarskie są zimne i bezwzględne ale wierzymy gorąco, że Twoja natura artysty poddźwignie Cię z nieszczęścia" (P. Marchesani (1942-2011) był włoskim polonistą, tłumaczem literatury polskiej na włoski). Pod tekstem odręczny dopisek Herberta: "Jesteśmy bardzo blisko Ciebie Twoji Zbigniew" i jego żony "i Kasia". List niezwykle ciepły i serdeczny, świadczący o dużej zażyłości korespondentów. Zachowana oryg. koperta. Stan bardzo dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Pocztówka ze zdjęciem zatoki w Anglet (pd. Francja). Autorka listu dziękuje za życzenia i prosi o przesłanie grafiki Pawła Voglera, książki Henryka Voglera i - jeśli to nie kłopot - "Trylogii" Sienkiewicza. Pisze o wspólnej znajomej, mieszkającej w pobliżu, skarżąc się, że nie potrafi zachować dyskrecji i dodaje: "my nie jesteśmy w najlepszej sytuacji życiowej więc wolała bym [!] żeby [o tym] nie wiedziała". Pod tekstem podpis "Danka". Przekazuje pozdrowienia od męża Juliusza Ulama, wybitnego fizyka. Załamania pocztówki.

Rękopis dwustronny na ark. 20,8x14,5 cm. Nadawczyni dziękuje za list, który "jak żona uczciwa (zbyt uczciwa)" przekazała mężowi. Pisząc o niejasnych zamierzeniach na przyszłość zauważa: "naszą teraźniejszością jest dzień, nawet pół dnia", tym niemniej "Zbyszek w swoich planach --- i nawet życia wie po długim namyśle czego się trzymać. Ja mogę spełniać tylko rolę lekkiego wiatru, który łagodnie zmienia kierunek żagla aby uniknąć ciężkich uderzeń fal". Wspomina o aktualnych wydarzeniach we Francji: "we Francji wstrząsy - pewnie potrzebne. Wpływy (wygląda na to) frakcji partii komunistycznej czyli pro chińskiej. Znam w Paryżu jednego a nawet dwuch takich członków. Groźni! Niech żyje demokracja! - ciągle jeszcze nieosiągalna dla dużej części Europy". List podpisany "Kasia". Poprzeczny ślad złożenia, stan dobry.

Rękopis dwustronny na karcie 17,7x11,3 cm, druga karta niezapisana. Pisarka pyta, czy Świeżawski nabył w warszawskim Salonie Artystycznym obraz malarki Marii Dulębianki "Nowy (?) Świat" ("zdaje się - główka niewieścia"). Jeśli tak, prosi o cenę i przybliżony czas zakupu. Dodaje, że pisząc do Świeżawskiego spełnia prośbę artystki i liczy na rychłą odpowiedź. List podpisała pełnym imieniem i nazwiskiem dodając swój adres przy ul. Wspólnej w Warszawie. Ślady zawilgocenia, nieznaczny ubytek dolnej krawędzi.
M. Konopnicka (1842-1910) - poetka i nowelistka, publicystka, autorka licznych utworów dla dzieci.
M. Dulębianka (1858-1919) - malarka, feministka, publicystka, życiowa towarzyszka Marii Konopnickiej.
C. Świeżawski h. Paprzyca (1867-1933) - syn Eustachego i Emmy z Jeżewskich, ziemianin, właściciel majątków Łykoszyn i Rokietnica.

Pocztówka z reprodukcją portretu poety sporządzonego przez Pawła Różewicza, wydana na 80. urodziny pisarza 9 X 2001. Pod dedykacją podpis pełnym imieniem i nazwiskiem. Pismo dosyć nieporadne, data lekko rozmazana. Stan dobry.
T. Różewicz (1921-2014) - poeta, dramaturg, prozaik i scenarzysta, "jeden z najwszechstronniejszych i najbardziej twórczych kontynuatorów literackiej awangardy w kraju i na świecie. Wielokrotnie wymieniany jako kandydat do Nagrody Nobla" (culture.pl).

Pocztówka z nadrukiem: "Wydano staraniem i nakładem Kasy Literackiej", na nadruku pieczęć: "Polska Macierz Szkolna, Warszawa [...]". Pocztówkę odbito w Litografii Artyst. W. Główczewskiego. Pod podobizną pisarza naklejono kartkę form. 1,5x8,5 cm, wyciętą (niezbyt starannie) zapewne z listu lub dedykacji, z atramentowym podpisem "Henryk Sienkiewicz". Niewielkie zaplamienia i otarcia kartki.
H. Sienkiewicz (1846-1916) - nowelista, powieściopisarz, publicysta. Jeden z najpopularniejszych pisarzy polskich przełomu XIX i XX w. Laureat nagrody Nobla w 1905 w dziedzinie literatury za całokształt twórczości.

Karta form. 20x25,5 cm, pochodząca zapewne z księgi pamiątkowej organizatora spotkania z A. Dymną. Pod tekstem pisanym jej ręką podpis pełnym imieniem i nazwiskiem. Stan bardzo dobry.
A. Dymna (ur. 1951) - aktorka teatralna i filmowa, działaczka społeczna, założycielka Fundacji „Mimo Wszystko”; jako aktorka zdobyła popularność rolami w filmach: Nie ma mocnych, Znachor, Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny, Excentrycy.

Pocztówka ze zdjęciem ul. S. Żeromskiego w Zielonej Górze. Aktorka gratuluje nominacji na dyrektora teatru, wspomina, że niegdyś miała tu swój recital. Kończy zdaniem: "'Olesia Szalona' próbuje Gałczyńskiego, chyba pisałam Ci, jaka z nią nieprzyjemna sytuacja była (i jest)w teatrze. Zespół zażądał zrobienia Komisji dla zbadania jej działalności". List niepodpisany. Stan dobry.
A. Janowska (1923-2017) - aktorka filmowa i teatralna, łączniczka w powstaniu warszawskim.

List na papierze korespondencyjnym dyrektora Teatru na Woli form. 21x14,9 cm. Dyrektor dziękuje za list z gratulacjami za realizację spektaklu "Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna" i zaprasza przy sposobności za kulisy. Pisze: "Strażak, który poprzednio przeszkodził Pani w skontaktowaniu się z nami nie wiedział co robi i dostał odpowiednią reprymendę. Bardzo Panią przepraszam". Pod tekstem piecz. i podpis Tadeusza Łomnickiego. Stan dobry.
T. Łomnicki (1927-1992) - aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, pedagog, dyrektor teatru. "Uznawany za jednego z najwybitniejszych aktorów w historii polskiej kinematografii" (Wikipedia).

Arkusz form. 21,5x13,9 cm. W nagłówku nadruk " Paramount Pictures Corporation, West Coast Studios". Tekst pisany czarnym pisakiem, podpisany "Polański". Dwa poprzeczne załamania arkusza, stan dobry.
R. Polański (ur. 193) - twórca filmowy, reżyser i scenarzysta, aktor oraz producent filmowy, wielokrotnie nagradzany. W swoim reżyserskim dorobku ma m.in. filmy: Nóż w wodzie, Wstręt, Matnia, Nieustraszeni pogromcy wampirów, Dziecko Rosemary, Chinatown, Pianista, Piraci, Oficer i szpieg.

Zestaw 7 pocztówek (brak 2) pt. "Wyszywanki malowanki Krystyny Sienkiewicz" w papierowej okładce. Pod autorskim tekstem umieszczonym na okładce odręczna dedykacja K. Sienkiewicz: "jak miło i wzruszająco się spotkać po latach, kochana...". Otarcia okł.
K. Sienkiewicz (1935-2017) - aktorka teatralna i filmowa, piosenkarka, absolwentka warszawskiej ASP. Jako aktorka debiutowała w Studenckim Teatrze Satyryków, współpracowała z Kabaretem Starszych Panów i kabaretem Olgi Lipińskiej, miała w swoim dorobku kilkadziesiąt ról filmowych.

Pocztówka fotograficzna ze zdjęciem pomnika Kościuszki na Wawelu. Znaczek usunięty. Nadawcy przekazują generałowi "żołnierskie pozdrowienie" w 25 rocznicę wymarszu I Kadrowej. Pod tekstem podpisy Adama Sodolczaka (?) i Józefa Podolewskiego (?). Stan dobry.
T. Malinowski (1888-1980) - generał brygady Wojska Polskiego, członek Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich, współorganizator Armii gen. Hallera, od 1936 zastępca szefa Sztabu Głównego. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji.

Pocztówka z orłem legionowym, gorejącymi sercami i podniosłym czterowierszem. Adres i treść korespondencji napisano na maszynie. W polu adresowym widnieje napis: "Marshal Jozef Piłsudzki [poprawiono na Piłsudski], Madera, Funchal". Treść korespondencji: "W dniu Twego Imienia ślą Ci Ukochany Komendancie wzniosłe życzenia Strzelcy, Oddział Stary Sącz". Znaczek został usunięty, zachował się fragment stempla pocztowego. Załamania, zaplamienia i wyraźne otarcia pocztówki.

Wizytówka form. 6x10,3 cm, treści: "Le Général Ladislas Sikorski". Generał (odręcznie) dziękuje za pamięć i pozdrawia. Tekst datowany 30 VI 1928 w St. Raphaël. Bilet wizytowy załamany i otarty, z pojedynczym otworem wykonanym dziurkaczem.
W. Sikorski (1881-1943) - polski dowódca wojskowy i Wódz Naczelny Polskich Sił Zbrojnych, mąż stanu, polityk, minister spraw wojskowych w l. 1924-1925. W l. 1939-1943 premier polskiego rządu na Uchodźstwie.

Po sukcesie panoramy „Berezyna”  Wojciech Kossak na zlecenie grona warszawskich kapitalistów rozpoczął prace na nad kolejną pracą tego typu – „Somosierrą”. Czteroczęściowy olejny szkic powstał w l. 1899-1900 w Berlinie, po uprzednim rekonesansie terenowym w Hiszpanii. Partie krajobrazowe wykonał współpracownik Kossaka,  Michał Wywiórski. Obrazy miały wymiar 150x287 cm. Przewiezione i zaprezentowane w Warszawie dzieło uzyskało pozytywne opinie artystyczne i historyczne. Mimo to cenzura rosyjska nie wyraziła zgody na podjęcie prac nad pełnowymiarową panoramą. Kossak sprzedał szkic w V 1900 braciom Czarnowskim  za 7.000 rubli. Końcem II 1901 autor obrazów i ziemianin z Łykoszyna Czesław Świeżawski  założyli dwuosobową spółkę „w celu nabycia i eksploatowania szkiców Samo-Sierry”. Wspólnicy zobowiązali się do zakupu obrazów za 8.800 rubli (kwotę tę przekazał ratalnie w 1901 sam Świeżawski), finansując to przedsięwzięcie w równych częściach. Umowa przewidywała sprzedaż szkiców za co najmniej 12.000 rubli. Ponieważ próby spieniężenia „Somosierry” za tę sumę nie powiodły się, 1 III 1903 zawarto nową umowę, w myśl której Kossak „bierze w celu sprzedaży cykl obrazów”, cenę ustalono na 10.000 rubli. Ta także okazała się za wysoka, choć pojawiali się „poważni amatorzy”, którzy oferowali nieznacznie mniej. Problemem, który poróżnił wspólników, był nieuregulowany dług Kossaka, który nie wywiązał się z narzuconych mu przez umowę warunków i nie przekazał Świeżawskiemu należnych 4.400 rubli. Kossak wielokrotnie w swoich listach zapewniał wspólnika, że mimo pewnych trudności, na interesie nie straci. Pisał także: „chciałbym zatrzeć niemiłe wrażenia  mojej współki z Czesiem”. Przedsięwzięcie nie przyniosło spodziewanych profitów, na co wskazuje fakt, iż obrazy do 1968 pozostawały w posiadaniu spadkobierców Czesława Świeżawskiego. W tym roku, dzięki subwencji państwowej i zbiórce publicznej, stały się własnością Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej i pozostają tam do dziś.
Oferowany zespół dokumentów to:
1. dwie umowy pomiędzy C. Świeżawskim i W. Kossakiem z 23 II 1901 w Warszawie i 1 III 1903 w Wiedniu, obie podpisane przez Wojciecha Kossaka (umowa wcześniejsza z ubytkiem narożnika i przetarciem na zgięciach, późniejsza spisana na papierze firmowym Świeżawskiego jako właściciela dóbr łykoszyńskich i rokietnickich)
2. odręczne zobowiązanie C. Świeżawskiego do przekazania Ludwikowi Czarnowskiemu 8.800 rubli w czterech równych ratach, dat. 24 II 1901 w Warszawie i – na tym samym arkuszu – pokwitowanie L. Czarnowskiego przyjęcia całej kwoty (XII 1901)
3. rachunek Banku Handlowego w Warszawie dla C. Świeżawskiego potwierdzający przekazanie „należnej wypłaty” w wys. 15,5 rubla W. Kossakowi, dat. 25 II 1901
4. osiem listów W. Kossaka do C. Świeżawskiego dotyczących niemal w całości ich wspólnego „interesu” związanego ze szkicami do „Somosierry”. Listy pisane w Berlinie, Krakowie i Wiedniu, z reguły bez daty rocznej (np. 4 Stycz., Piątek, 28 Mar., 18 Luty), objętości od 1 do 4 stron. Kossak przedstawia pomysł wystawienia „Somosierry” w Kijowie w salonie Zamarajewa (wycofuje się wkrótce z tego), w pałacu Działyńskich w Poznaniu, we Lwowie, także w Chicago („są tam bogaci Polacy którzy dawno już dopominają się o obrazy treści historyczno-narodowej”), relacjonuje pokaz w Warszawie („Ejsmond jest naprawdę nieoceniony […]. Jest tak mądrze, tak elegancko, a tak korzystnie dla obrazów że lepiej być nie może”). Wierząc w powodzenie przedsięwzięcia pisze: „chwilki nie żałuję żeśmy ten interes zrobili i mam najgłębsze przekonanie że jest dobrym”, a nawet: „dzięki mnie otworzyły się przed Tobą wrota nieśmiertelności i w Panteonie zasłużonych będziemy kiedyś pod rękę spacerować”. Z czasem w listach pojawiają się kwestie finansowe: Świeżawski „nie pozwala obrazów ruszyć” dopóki Kossak nie wpłaci swojej części kapitału. Nie dysponując gotówką artysta próbuje zmienić warunki umowy. Teoretycznie przystaje na propozycję Świeżawskiego odkupienia od niego obrazów za 7.000 rubli, przeszkodę stanowi brak środków. Kossak tłumaczy się także ze stawianych mu zarzutów natury politycznej: „Jako faworyt Cesarza potępiłem podaniem się do dymisji jako malarz nadworny politykę antypolską. Cesarz kazał mi powiedzieć, że mu moje przekonania […] nie przeszkadzają i prosi mnie abym został […]. Rezultat tego jest że wszyscy w Berlinie dziś wiedzą że jestem Polakiem”. Dwa listy niekompletne – brak frazy kończącej list i brak podpisu, pozostałe w stanie dobrym i bardzo dobrym
5. dwa listy W. Kossaka do Zofii Świeżawskiej, żony Czesława, oba dwustronicowe. W jednym informuje, że w Warszawie jest klient gotów zapłacić 10.000 koron „z małym ustępstwem”, martwi go milczenie korespondencyjne Świeżawskiego, wspomina o gotowych ramach do obrazów „u Sapiehy w Warszawie”. Drugi list dotyczy głównie obrazu zamówionego przez Świeżawską i zawiera rysunek dwóch par wołów, do wyboru. Artysta gotów jest namalować obraz po niższej cenie, aby „zatrzeć niemiłe wrażenia z mojej współki z Czesiem”. Załamania narożnika jednego listu, stan dobry
6. list Franciszka Ejsmonda z Tow. Zachęty Sztuk Pięknych do C. Świeżawskiego z pytaniem o możliwość wystawienia „Somosierry” w Krakowie, zgody takiej udzielił uprzednio Kossak, dat. 14 X 1902 w Warszawie
7. list Tadeusza Kossaka (bliźniaka Wojciecha) do C. Świeżawskiego, starający się załagodzić konflikt: „proszę Kochany Czesławie, żebyś nie myślał zanadto źle o Wojtku. Zacny to i poczciwy chłop, ale roztrzepaniec i jeszcze trochę letkiewicz […] bądź względnym, że to z artystą interes (którzy są zawsze mniej więcej w obłokach)”.
Zespół zawiera interesujący materiał dotyczący wielu aspektów twórczości malarza, choć skupia się głównie na szkicach do planowanej wielkiej panoramy „Somosierra”.
W. Kossak (1856-1942) - artysta-malarz uprawiający malarstwo o tematyce historycznej i batalistycznej. Współautor wraz z Janem Styką "Panoramy Racławickiej". Jego malarstwo cieszyło się ogromną popularnością, trafiało do uczuć patriotycznych gloryfikując wojsko polskie. Syn i uczeń Juliusza, ojciec Jerzego, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i Magdaleny Samozwaniec.
C. Świeżawski h. Paprzyca (1867-1933) - syn Eustachego i Emmy z Jeżewskich, ziemianin, właściciel majątków Łykoszyn i Rokietnica.
Z. Świeżawska z domu Rakowska h. Trzywdar (1872-1941) - żona Czesława, córka Adolfa i Kamili z Jaruntowskich h. Prus, właścicielka majątku Ostrów pod Przemyślem.

Karta form. pocztówkowego z barwną reprodukcją obrazu rosyjskiej malarki J. Razumowskiej z 1951 "Kisłowodsk". Kartę wydano w 1961. Na reprodukcji, na tle nieba elegancki mężczyzna w meloniku szybujący nad miastem. Obok, w dymku, życzenia w imieniu żony, córki i autora rysunku: "Wesołych Świąt i szczęśliwego Nowego Roku życzą Alina, Łucja i Daniel Mrozowie". Załąmanie narożnika karty, zaplamienie na odwrocie.
D. Mróz (1917-1993) - grafik, scenograf, ilustrator, członek Grupy Krakowskiej, współtwórca charakterystycznej szaty graficznej krakowskiego "Przekroju".

Czterostronicowy druk form. 10,5x14,8 cm. Wewnątrz przyklejone zdjęcie pianistki, na sąsiedniej stronie wydrukowano stosowny tekst podpisany odręcznie przez artystkę. Koncert zorganizowano dla słuchaczy Szkoły Letniej Kultury u Języka Polskiego, pamiątkowy druk odbito w numerowanych 300 egz., ten egz. nr 17. Niewielkie zaplamienia.
H. Czerny-Stefańska (1922-2001) - pianistka, chopinistka, pedagożka; zwyciężczyni IV Konkursu Chopinowskiego w 1949. "Należała do nielicznej grupy artystów, którzy ostentacyjnie wyrażali poparcie dla władz politycznych w czasach stanu wojennego" (Wikipedia).

Dedykacja napisana czarnym pisakiem, dla Romy Próchnickiej, podpisana: "Od Adama i Joanny" (żony muzyka, wybitna skrzypaczka). Powyżej dopisek długopisem, inną ręką: "Kraków 15 XI 2013". Pudełko lekko pęknięte, poza tym stan dobry.
A. Makowicz, właśc. Matyszkowicz (ur. 1940) - pianista jazzowy - jeden z najwybitniejszych na świecie, kompozytor i improwizator, także interpretator muzyki klasycznej, mieszka w USA.