Nauki ścisłe

Okł. lekko zakurzone, stan bardzo dobry. Podręcznik gimnazjalny do matematyki opracowany przez trzech wybitnych przedstawicieli lwowskiej i warszawskiej szkoły matematycznej.

Okł. lekko nadkruszone, grzbiet w niewielkim ubytkiem i podklejony, poza tym stan dobry. Zadania z zakresu algebry, geometrii z trygonometrią, geometrii analitycznej i wykreślnej.

Otarcia krawędzi okł., wyklejki zabrązowione, załamania tablic, niewielkie zaplamienia wewnątrz. Na grzbiecie szyldzik z tytułem książki. Podpis własn. Podręcznik autorstwa F. Drzewińskiego (1788-1850) - fizyka, profesora Uniwersytetu Wileńskiego. Dziewiętnastowieczna encyklopedia Sikorskiego wysoko oceniła prezentowaną tu pracę: "posiada istotne zalety i jest niewątpliwie najlepszym i najważniejszym podręcznikiem polskim fizyki z pierwszej połowy bieżącego [XIX] stulecia i daje wyborny obraz ówczesnego całokształtu nauki, przyczem zaleca się też jasnością wykładu i pięknością języka".

Grzbiet pożółkły, stan ogólny dobry. Podpis własn. Drugie polskie wydanie (pierwsze ukazało się rok wcześniej) najważniejszego dzieła Einsteina, autoryzowane przez słynnego fizyka, w przekładzie Maksymiliana Tytusa Hubera (1872-1950) - profesora mechaniki na Uniwersytecie Lwowskim, kolegi Einsteina i pierwszego propagatora jego myśli naukowej w Polsce. We wstępie m.in. ciekawa odsłona kulisów recepcji dzieł Einsteina w polskim środowisku naukowym, gdzie Huber wspomina: „Z końcem ubiegłego roku odwiedził mnie dawny znajomy, bardzo sympatyczny i wielce pomysłowy inżynier-wynalazca o poważnym przygotowaniu naukowem. Zagaiwszy rozmowę […] przeczytał mi następnie pierwszy ustęp obszernej relacji z jakiegoś międzynarodowego tajnego kongresu żydowskiego, na którym miano obradować nad sposobami zawładnięcia światem i wyraził nakoniec bardzo oględnie obawę, abym nie naraził na szwank swego naukowego stanowiska i imienia, 'broniąc' teorji względności” (s. 6).

Stan dobry. Piecz. księgarska i piecz. własn. Ilustracje w tekście. Zaw. m.in.: Budowa fizyczna komet, Komety w dziejach nauki pamiętne, Meteory i dawne o nich pojęcia, Gwiazdy spadające, Bolidy czyli kule ogniste, Łączność komet i meteorów.

Otarcia i odbarwienia okł., grzbiet reperowany, niewielkie ubytki zewnętrznego marginesu początkowych i końcowych kart (bez szkody dla tekstu). Piecz. własn. "Andrzej Wroński" (zapewne profesor UJ, historyk logiki). Ważna praca Alfreda Tarskiego (1901-1983) - polskiego logika i matematyka działającego od 1939 w USA  (Harvard, Princeton, Berkeley), przed wojną docenta Uniw. Warszawskiego, przedstawiciela szkoły lwowsko-warszawskiej. Był twórcą m.in. "teorii modeli i semantycznej definicji prawdy. Bywa wymieniany jako jeden z czterech najwybitniejszych logików wszech czasów - obok Arystotelesa, Gottloba Fregego oraz Kurta Gödla [...]. Najważniejszym filozoficznie osiągnięciem Tarskiego była tzw. semantyczna definicja prawdy. Tarski wyprowadził pojęcie prawdy jako cechę zdań logicznych należącą do języka będącego metajęzykiem wobec języka, w jakim zdania te są wypowiadane. Ten krok uporządkował rozważania semantyczne i pozwolił na rozwój badań nad semantyką, logiką i filozofią matematyki. Tarski zapoczątkował w ten sposób nowy dział logiki matematycznej - teorię modeli [...]. Rozważania Tarskiego na temat prawdy wpłynęły na wielu filozofów, spośród których wymienić należy Karla Poppera, Willarda Van Orman Quine’a oraz Donalda Davidsona" (Wikipedia). Określany jest mianem "człowieka, który zdefiniował prawdę".