Autografy, rękopisy

Bilet wizytowy form. 4,7x8 cm. Bałucki pisze do niewymienionego z nazwiska Rafała. Informuje, że przesyła mu recenzję jego sztuki z "Tygodnia" (tu niezachowaną), zawiadamia, że przygotowuje się wystawienie "Maćka" po raz trzeci w drugi dzień Wielkanocy. Kończy życzeniami świątecznymi. Niewielkie zaplamienia wizytówki.
M. Bałucki (1837-1901) - komediopisarz, prozaik, publicysta; po okresie powodzenia pasmo kłopotów, zarówno w życiu osobistym jak i twórczym, przerwał samobójstwem.

Rękopis dwustronny na ark. 27x21 cm. Przepraszając za długie milczenie Herbert informuje, że dwa dni wcześniej ożenił się z Kasią (Katarzyną Dzieduszycką). Ślubu "miłościwie udzielił nam konsul Mickiewicz. Słowackiego nie było, znamy zresztą te drażliwości wieszczów". Poeta podaje datę 27 III, kalendarium życia i twórczości umiejscawia to wydarzenie dwa dni później. Wylicza osoby obecne wówczas w konsulacie (m.in. siostrę panny młodej Teresę, "Jasia" Lebensteina, Romków Zaleskich, dwóch ubeków). "Poszło wcale nieźle, tylko te kobiety [...] były jakieś smutne". Wspomina o kłopotach paszportowych żony i swoich, gdyż dokumenty są "alibo nieprzedłużone, alibo zadrukowane". Druga część listu poświęcona jest "sprawom polskim". Nie podziela przekonań Najdera, że należy bezpośrednio zaprotestować przeciwko antysemickim działaniom władz: "uważam pisanie listu otwartego (otwartego do kogo? czego?) za beznadziejne". I apeluje: "Zdzisławie Druhu, Harcerzu, Przyjacielu - proszę a nawet wymagam - opanuj się". Uważa, że w Polsce brak jest ośrodków myśli politycznej, a działania grupy Michnika, Kuronia i Modzelewskiego, "mętnego" Kołakowskiego i tzw. rewizjonistów postrzega jako "żałosny spektakl". Druga część listu ze skreśleniami dopiskami, poprawkami (co w korespondencji Herberta rzadko spotykane). Ślady złożenia, stan bardzo dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Rękopis jednostronny na dwóch kartach cienkiego papieru form. 20,8x14,6 cm. Herbert dziękuje za życzenia, cieszy się, że Najderowi udało się wyjechać do USA i prosi: "nie zamęczaj tylko [...] biednych amerykanów moją twórczością, i tak dość mają dość kłopotów z wojną w Wietnamie". Pisze, że ukończył dwa szkice i wysłał "do Kraju, tego gdzie kruszynę chleba podnoszą z ziemi...", informuje o aktualnych pracach literackich (wspomina o "Wilusiu Zdobywcy", dramacie "Alibi", szkicu o Akropolu), planach na najbliższą przyszłość (wyjazd do "Szkopii", Paryża, powrót do Wiednia). Prosząc "o największą dyskrecję" przyznaje się do romansu: "bogdanka jest aktorką, co chyba wystarczy żeby dośpiewać sobie resztę" (chodzi o utrzymywany w tajemnicy związek poety z austriacką aktorką Angeliką Hauff). Odwzajemnia życzenia świąteczne, pod tekstem umieszcza dwa wiersze pod wspólnym tytułem "Losy pośmiertne niektórych polskich poetów". Wiersz opatrzony nr. 7 poświęcony jest Miłoszowi ("Był duży, a tak bał się śmierci"), wiersz nr 2 Julianowi Przybosiowi ("Choć do owada był podobny sztuk chitynowych mistrz nad mistrze"). Stan dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Rękopis dwustronny na ark. 26,8x20,8 cm. Herbert dziękuje za wsparcie: "to że zajmujesz się moją rodziną, mną i moją twórczością wywołuje na mej twarzy rumieńce i skowyt wdzięczności wydobywa mi się z gardzieli". Po wielu tygodniach życia "w nerwach" poeta "zabrał się mocniej do roboty". Planuje włączyć wiersze amerykańskie do tomu "Pan Cogito". Komentuje poprawki do kilku wierszy sugerowane przez adresata. Aktualnie, skończywszy "Akropol", siada do "Jednorożca". Narzeka na brak polskich książek ("nie mam nawet 'Latarnika'). Prosi Najdera o zdobycie "Historii filozofii" i "Estetyki" Tatarkiewicza i przekładów z literatury klasycznej. Przekazuje życzenia ("z wzrokiem utkwionym we wschodnią dal") z okazji zbliżających się imienin Zdzisława. W jednym z akapitów pisze: "Często staram się Ciebie wyobrazić w Warszawie jak pędzisz z Tynieckiej na Oboźną albo jak starasz się odkryć w hydrauliku człowieka. Jeśli Ci to choć trochę pomoże przedstaw sobie mnie jak siadam naprzeciw Ciebie i drżącą ręką sięgam po soplicę". Ślady złożenia, stan dobry.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Rękopis jednostronny na dwóch kartach form. 20,8x14,7 cm. Wiersze zostały zapewne przesłane przez poetę do Zdzisława Najdera (rękopis znajdował się w spuściźnie po pisarzu). Wiersz "Dlaczego Pan Cogito [...]" znany jest jako "Dlaczego klasycy". Prezentowane tu wersje różnią się nieznacznie od ostatecznych.
Z. Herbert (1924-1998) - poeta, eseista, dramatopisarz, autor słuchowisk, poważny pretendent do Literackiej Nagrody Nobla. Kawaler orderu Orła Białego.

Trzy listy rękopiśmienne na papierze listowym, jeden rękopiśmienny na pocztówce, dwa listy w maszynopisie, z podpisem autorki. Listy datowane: 18 VIII 1966 (St. Briac), 16 V 1967 (Paryż), 5 VII 1968 (Berlin), 3 XI 1968 (Paryż), 7 XI 1968 (Paryż), 30 XI 1968 (Berlin). Nadawczyni pisze o wakacjach spędzonych z Herbertem (jeszcze nie mężem) w Bretanii, dziękuje za czek umożliwiający opłacenie wynajętego domu, pisze o staraniach w uzyskaniu paszportu konsularnego ("oczywiście przez protekcję"), zakończeniu kuracji ("Zbyszkowi wróciła energia, chęć do pracy, natchnienie, charakter!"), o wynajmowanym mieszkaniu w Berlinie ("jest tu tak dobrze jak mi już dawno nie było"), o mężu ("Prawie nie pije - czasem i bez przesady. Natomiast schudł 8 kg. Wszystkie spodnie daliśmy do poprawki"). Przebywając czas dłuższy poza krajem pisze: "Do Polski chyba wracamy twardo (ale o to muszę się zapytać dla pewności Zbyszka)". Stan bardzo dobry.
K. Dzieduszycka-Herbert (ur. 1929) – polska tłumaczka i działaczka kulturalna. Żona poety Zbigniewa Herberta. W 2013 z jej inicjatywy powstała Międzynarodowa Nagroda Literacka im. Zbigniewa Herberta. (Wikipedia).

Rękopis dwustronny na czterech kartach form. 17,6x11,3 cm. Reymont dziękuje za list ("dał mi ten list jedną jaśniejszą chwilę, których obecnie mam tak strasznie mało") i pisze m.in.: "niemogąc już wytrzymać we Francyi, dobijany do reszty tą zimą straszną, pełną deszczów, błota i mgieł, przegryzany przez tę głupią, polską nostalgię - uciekłem na włóczęgę do Szwajcaryi [...]. Tak, ja tęsknię do Kraju, bo nie do ludzi [...]. Jak ta ojczyzna tutaj wszystkich hipnotyzuje [...]. Znam ja prostych chłopów, zwykłe bydło robocze, które uciekło z kraju parte instynktem zwykłego ruchu, dla którego kraj, ojczyzna, były słowami równie tajemniczemi jak rachunek różniczkowy - a którzy dzisiaj, po latach kilku oddychania obcem powietrzem, oddają znaczną część mizernych zarobków na cele potrzebne, tej na obczyźnie dopiero poznanej ojczyźnie, którym nigdy dość opowiadań o kraju, nigdy dość marzeń o jego odbudowaniu [...]. A wszystkich tłucze nostalgia jak psów wścieklizna". Sporą część listu poświęca pracy literackiej: "Kiedyś, jeszcze podczas parobkowania na kolei, marzyłem o literaturze, i zdawało mi się wtedy, że skoro do niej wejdę, choćby tylko do jej przedpokoju, to będę tam bezbrzeżnie szczęśliwy, jak nigdy w życiu. Wszedłem [...] do paradnej literatury, i to mi niedało przewidywanego szczęścia, a dało mi natomiast wiele nieznanych przedtem zgryzot, jeszcze więcej smutku, i gorętsze pożądanie tego szczęścia, którem znalazł dopiero w miłości". Na końcu wspomina o publikowanej w odcinkach "Ziemi obiecanej". List długi, przejmujący szczerością wypowiedzi, ważny. Publikowany w: W. S. Reymont "Korespondencja 1890-1923" (War. 2002, s. 163). Ślady złożenia, naddarcie dwóch kart.
W. S. Reymont (1867-1925) - uważany za "jednego z najwybitniejszych i najważniejszych pisarzy w dziejach literatury polskiej" (Wikipedia), laureat literackiej Nagrody Nobla za rok 1924.

List jednostronicowy na ark. 20,7x13,3 cm, kolejne trzy strony czyste. Reymont dziękuje za list z podaniem daty ślubu nadawcy, Kamila Munkiewicza (syna siostry pisarza, Kamili Munkiewicz). Niestety, pisarz nie będzie mógł uczestniczyć w uroczystości ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Pisze: "Moja choroba stale, ciągle pęta mnie w kajdany i na żadny ruch swobodny nie pozwala. Nawet niecodnia mogę wychodzić do ogrodu! Męczy mnie to i do reszty już zniechęca do życia" (pisarz zmarł 5 XII 1925). W dalszej części listu udziela rad siostrzeńcowi: "Małżeństwo jest wielką rzeczą i wspaniałą, i błogosławioną jeśli ludzie się dobiorą i umieją sobie ustępować w drobiazgach codziennych. Trzeba w małżeństwie dojść aż do przyjaźni". Pisarz kończy list dopiskiem: "Niech Ci ten czek ułatwi trochę i pomoże" (czek nie zachował się). Ślady złożenia, niewielkie przetarcia na zgięciach, załamania dolnej krawędzi czystej karty.
W. S. Reymont (1867-1925) - uważany za "jednego z najwybitniejszych i najważniejszych pisarzy w dziejach literatury polskiej" (Wikipedia), laureat literackiej Nagrody Nobla za rok 1924.

Rękopis jednostronny na dwóch połączonych kartach form. 17,4x13,8 cm. Dziękując za list Reymont pyta o warunki życia, możliwość zarobkowania, zdrowie siostry po śmierci męża (Feliks Waldau zmarł w VII 1925). "Musisz się z tym pogodzić, pisze Reymont, i myśleć o sobie i o swojej przyszłości. Musisz tak urządzić sobie życie, żeby spokojnie jakoś istnieć". Składa życzenia imieninowe i informuje o stanie swego zdrowia: "U mnie niewiele zmian, trochę mi lepiej, a już pięć tygodni siedzę w szpitalu, ale doktór mi obiecuje wypuszczenie za tydzień". Wspomina, że żona jest już w Warszawie i "urządza mieszkanie na Górnoszląskiej". List publikowany w zbiorze: W. S. Reymont "Listy do rodziny" (War. 1975, s. 423-424). Ślady złożenia, przetarcie w grzbiecie.
W. S. Reymont (1867-1925) - uważany za "jednego z najwybitniejszych i najważniejszych pisarzy w dziejach literatury polskiej" (Wikipedia), laureat literackiej Nagrody Nobla za rok 1924.

Rękopis dwustronny na ark, 17,3x11 cm, druga karta czysta. Sienkiewicz przeprasza za zwłokę w korespondencji, tłumaczy ją chęcią przesłania listu wraz z obiecanym artykułem (wysłał go w osobnej kopercie). Chodzi tu zapewne o artykuł "Prusy a Europa" opublikowany w "Österreichische Rundschau" dn. 1 II 1908. Wg informacji zawartych w "Nowym Korbucie" (t. 17***, s. 193) artykuł przełożył na niemiecki B. Szarlitt, do którego list jest adresowany (na kopercie nazwisko adresata w brzmieniu "Charlitt") i który współpracował z "Österreichische Rundschau". Sienkiewicz wspomina także, że odpisał Karolowi Glossy (list ten zachował się w Bibliotece Narodowej w Wiedniu). Korespondencję kończą wyrazy szacunku oraz warszawski adres Sienkiewicza (Hoża 22). Koperta zaplamiona i otarta, drobne atramentowe zaplamienia listu, otarcie na zgięciu.
H. Sienkiewicz (1846-1916) - nowelista, powieściopisarz, publicysta. Jeden z najpopularniejszych pisarzy polskich przełomu XIX i XX w. Laureat nagrody Nobla w 1905 w dziedzinie literatury za całokształt twórczości.

Rękopis dwustronny na 4 stronach form. 19,4x14,5 cm. Poetka informuje, że ukazał się drukiem tomik jej wierszy - z półrocznym opóźnieniem ("nagle zmienili 'koncepcję' okładki"). Prosi o pobłażliwość w ocenie: "nie jestem ani Szekspirem ani nawet Hermenegildą Kociubińską". Chorowała "na sprawy oddolne. Podejrzewali mnie nawet o amebę w nerkach". Poetka dziękuje za przysłany z Paryża materiał na sukienkę ("skąd wiedziałaś, że lubię z niebieskim?") i pończochy. "Brakuje mi jeszcze Łuku Tryumfalnego, którego jednak pocztą mi nie wysyłaj (cło duże)". W końcowej części listu porusza sprawę planowanego przez adresatkę tłumaczenia zbioru anegdot żydowskich. Poza tym: "U mnie dzieją się potworności, przeprowadza się tak zwany remont generalny w mieszkaniu, robią mi łazienkę, na razie rozgrzebali i już od dwóch tygodni w ogóle nie mam wody". Niewielkie zaplamienia.
W. Szymborska (1923-2012) - poetka, eseistka, krytyczka, tłumaczka, felietonistka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1996, założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w 1989.

Rękopis dwustronny na 4 stronach form. 19,4x14,5 cm. Szymborska prosi o ocenę wierszy z przesłanego kilka dni wcześniej tomiku "Sól". "Oczywiście szczerze [...]. Jestem daleko, więc nie zabiję Cię w pierwszym impulsie a potem mi na pewno przejdzie". Prosi adresatkę o kupienie świeżo wydanego tomu Francisa Ponge'a - "jest dla mnie ostatnim świetnym poetą francuskim". Dołączona koperta (z późniejszego listu?). Stan dobry.
W. Szymborska (1923-2012) - poetka, eseistka, krytyczka, tłumaczka, felietonistka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1996, założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w 1989.

Rękopis dwustronny na 3 stronach form. 14,7x10,5 cm. Poetka niemal cały list poświęciła zmarłemu 19 I 1986 Adamowi Włodkowi. Pisze o jego chorobie, pobycie w szpitalu, śmierci. Informuje, że obecnie wiele czasu poświęca porządkowaniu jego księgozbioru, listów, notatek. "Chcę, żeby się to wszystko zachowało, całymi dniami tonę w papierach. Wielki smutek mi został". Zachowana oryg. koperta. Stan bardzo dobry.

Karta sztywnego papieru form. 14,8x10,5 cm. Stopy tancerki w baletkach na tle morza. Na prawej części arkusza odbity słabo czytelny tekst z czasopisma (przypadkowo?). Na odwrocie podpis poetki ("W. Szymborska") i pionowa linia upodabniająca kartę do pocztówki. Kompozycja byłą reprodukowana w "Listach Oceanicznych" - dodatku literackim do ukazującej się w Toronto "Gazety". Stan dobry.
W. Szymborska (1923-2012) - poetka, eseistka, krytyczka, tłumaczka, felietonistka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1996, założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w 1989.

Pocztówka z reprodukcją japońskiego drzeworytu. Na odwrocie krótki tekst z podziękowaniem za pamięć o rocznicy śmierci Włodka. "Właśnie dziś zebraliśmy się u mnie i pijemy jego zdrowie. Nie wszystkich niżej podpisanych znasz, ale wszyscy znali Adama, więc to Was łączy". Swoje podpisy złożyli: Andrzej Klominek (dziennikarz "Przekroju"), Jan Paweł Gawlik (teatrolog), Małgorzata i Janusz Stępińscy, Jacek Baluch (literaturoznawca), Anna Redlich-Lutosławska (aktorka), Elżbieta Zechenter-Spławińska (poetka i tłumaczka), Jan Adamski (aktor), Krystyna Moczulska, Joanna Salamon (poetka), Ireneusz Kania (tłumacz-poliglota), Bogumiła Ścibor-Pacholska (kuzynka Włodka), Leszek A. Moczulski (poeta), Stanisław Czarniecki (geolog) i kilka innych osób. Zachowana oryginalna koperta adresowana odręcznie przez autorkę, na odwrocie naklejka z adresem zwrotnym (ul. Piastowska 46). Adresatką korespondencji jest Danuta Herbert-Ulam, kuzynka Zbigniewa Herberta, żona wybitnego fizyka Juliusza Ulama. Nekrolog kilkakrotnie złożony, stan bardzo dobry.
W. Szymborska (1923-2012) - poetka, eseistka, krytyczka, tłumaczka, felietonistka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1996, założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w 1989.

Zdjęcie form. pocztówkowego, przedstawia siedzącą Basię Bittnerównę i podobnie ubraną lalkę. Dedykacja kierowana jest do "najukochańszej Stasiuni". Fotografia naklejona na kartonowy podkład (zapewne na kartę wyjętą z albumu). Ślady kleju na odwrocie podkładu, zdjęcie w stanie dobrym.
B. Bittnerówna (1924-2018) - pochodząca ze Lwowa tancerka, primabalerina Opery Poznańskiej, Śląskiej, Warszawskiej i Krakowskiej. "Jako cudowne dziecko już w wieku 11 lat występowała na deskach Teatru Wielkiego we Lwowie" (Wikipedia).

Rękopis dwustronny na 3 stronach form. 29,7x21 cm. List dotyczy w znacznej części wydanej w 1980 autobiograficznej książki Wiery Gran "Sztafeta oszczerców", w której autorka próbuje wyjaśnić ciągnącą się od lat czterdziestych sprawę jej rzekomej współpracy z Gestapo. Mimo wielokrotnych korzystnych dla niej rozstrzygnięć sądowych, oskarżenia wciąż powracały, niszcząc jej karierę sceniczną. Autorka listu dowiedziała się od Zofii R. (Romanowiczowej?), że Tamara Karren nosi się z zamiarem zrecenzowania książki. Kieruje do niej osobisty list, by wyjaśnić powody napisania autobiografii i swój aktualny stan. Pisze: "ja tkwię po uszy w moim bólu, w mojej tragedii. Mnie to rozsadza 24 godz. na dobę, nie wyłączając snów [...]. Ja krzyczę! Wyję bez pamięci, bez literackiej kontroli. Jedno jest ważne: mój krzyk dotarł do większości czytelników. Wziął za gardła". I dalej: "Ja oczekuję ze strony Żydów odwagi! Obrony godności, moralności i sprawiedliwości. Odwagi, jaką mieli chrześcijanie w procesie Dreyfusa". W dalszej części listu prostuje mylne informacje o prowadzonym przez siebie sierocińcu w warszawskim getcie (Izbie Zatrzymań) i o działalności Stefana Grajka, przewodniczącego Światowej Federacji Żydowskich Kombatantów. Gran oburzyło to, że zaprosił on do Izraela Mieczysława Moczara "notorycznego żydożercy". Poprzeczne ślady złożenia, niewielkie przetarcia na zgięciach.
Wiera Gran, właśc. Dwojra Grinberg/Grynberg (1916-2007) – polska piosenkarka, aktorka kabaretowa i filmowa pochodzenia żydowskiego. Używała również pseudonimów Sylvia Green, Wiera Green na płytach firmy Syrena Electro oraz Mariol na płytach Melodja Electro, po wyjeździe do Francji znana była jako Vera Gran. (Wikipedia).

Stan bardzo dobry. Program nr 42. Koncerty odbywały się w kościele św. Katarzyny w Krakowie, zaprezentowano "Tren pamięci ofiar Hiroszimy" oraz "Jutrznię. Złożenie Chrystusa do grobu" (polskie prawykonanie) - obie kompozycje K. Pendereckiego. Autograf kompozytora znajduje się na ostatniej stronie.
K. Penderecki (1933-2020) – wybitny kompozytor, dyrygent, pedagog, profesor i rektor Akademii Muzycznej w Krakowie, przedstawiciel polskiej szkoły kompozytorskiej lat 60. XX wieku.

Stan bardzo dobry. Na str. 13-15 tekst "Requiem polacco per soli, coro e orchestra". Na końcu wybór z biografii i koncertów operowych kompozytora. Autograf kompozytora złożony na jego fotograficznym portrecie znajduje się na 10 stronie.
K. Penderecki (1933-2020) – wybitny kompozytor, dyrygent, pedagog, profesor i rektor Akademii Muzycznej w Krakowie, przedstawiciel polskiej szkoły kompozytorskiej lat 60. XX wieku.

Zdjęcie form. 17,6x12,6 cm. Tekst dedykacji dla Andego [?], pisany niebieskim pisakiem, podpisany "RPolański". Na odwrocie nadruk: "265 605 (c) Klaus / Sygma". Stan dobry.
R. Polański (ur. 1933) - twórca filmowy, reżyser i scenarzysta, aktor oraz producent filmowy, wielokrotnie nagradzany. W swoim reżyserskim dorobku ma m.in. filmy: Nóż w wodzie, Wstręt, Matnia, Nieustraszeni pogromcy wampirów, Dziecko Rosemary, Chinatown, Pianista, Piraci, Oficer i szpieg.

Książka w oryg. oprawie półpłóciennej, z zachowaną obwolutą. Stan bardzo dobry.
A. Rubinstein (1887-1982) - polski pianista, wirtuoz pochodzenia żydowskiego, od 1939 mieszkał poza granicami kraju.
K. Wierzyński (1894-1969) - polski poeta, prozaik, eseista. Razem z J. Tuwimem, A. Słonimskim, J. Iwaszkiewiczem i J. Lechoniem założył grupę poetycką Skamander. Był stałym współpracownikiem miesięcznika Skamander, Wiadomości Literackich, recenzentem literackim i teatralnym Gazety Polskiej, redagował Przegląd Sportowy oraz tygodnik Kultura. We wrześniu 1939 ewakuowany wraz z zespołem redakcyjnym Gazety Polskiej przyjechał do Lwowa. Po wojnie, na emigracji, współpracował z londyńskimi Wiadomościami pod red. M. Grydzewskiego, publikował w emigracyjnych wydawnictwach londyńskich i paryskim Instytucie Literackim (Biblioteka „Kultury”), współpracował z Radiem Wolna Europa.

Karta opatrzona stemplem cenzury wojskowej. Solski dziękuje za otrzymany list i komentuje zawarte w nim sprawy. Sugeruje utworzenie w Gdyni siedliska dla artystów. Przesyła pozdrowienia państwu Konopczyńskim. Stan dobry. Dołączono maszynopisowy list R. Widźgowskiego do L. Solskiego z 4 IX 1946, w którym wspomina krótko przedwojenny czas spędzony z Adolfem Nowaczyńskim (format A5, przetarcia na zgięciach).
L. Solski (1855-1954) - aktor, reżyser, dyrektor teatrów. Debiutował w 1876 i grał niemal do śmierci, stworzył blisko tysiąc kreacji scenicznych.

Zdjęcie form. 16,3x11 cm wykonane w poznańskim atelier portretowym "Fotografika" H. Jędrasiewicza i A. Waśkowskiej (piecz. na odwrocie i napis na dolnym marginesie). Solski dedykuje zdjęcie z okazji "miłego poznania w gronie przyjaciół" w V 1948 w Ludwikowie pod Poznaniem. Notatki ołówkiem na odwrocie, stan dobry.
L. Solski (1855-1954) - aktor, reżyser, dyrektor teatrów. Debiutował w 1876 i grał niemal do śmierci, stworzył blisko tysiąc kreacji scenicznych.

Autor listu dziękuje za przesłane zdjęcia z Białej Cerkwi, ma nadzieję wykorzystać je w swojej publikacji (byś może chodzi tu o niepodpisane zdjęcie kościoła w Białej Cerkwi wykonane w 1977 i zamieszczone w t. 11 "Dziejów rezydencji"). Pod maszynopisowym tekstem odręczne wyrazy szacunku i podpis pełnym imieniem i nazwiskiem. Stan bardzo dobry.
R. Aftanazy (1914-2004) - historyk i bibliotekarz, związany niemal przez całe zawodowe życie z Biblioteką Ossolineum we Lwowie i we Wrocławiu. Dziełem życia Aftanazego były jedenastotomowe "Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej" (1986-1993 i 1991-1997), materiały do których gromadził własnym kosztem od lat międzywojennych. Swoją olbrzymią wiedzą chętnie dzielił się z innymi, o czym świadczą oferowane tu listy. Wynika z nich bezspornie, że zwrot kończący jeden z listów: "Będzie mi bardzo miło, jeśli okażę się jeszcze Panu w czymkolwiek przydatny" nie był tylko formułką grzecznościową.

Maszynopis jednostronny na ark. 29,4x23 cm, papier korespondencyjny Muzeum Narodowego w Krakowie. F. Kopera, jako jego dyrektor, prosi adresata o pomoc w naprawie fotoskopu, który zostanie dostarczony przez kustosza Kazimierza Buczkowskiego. Pod tekstem pieczęć i odręczny podpis F. Kopery. Zachowana koperta. Stan bardzo dobry.
F. Kopera (1871-1952) – historyk sztuki, muzeolog, prezes Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.

Wizytówka form. 6,1x10,8 cm. Profesor zaprasza nieznanego adresata na "wytrząsanie plotek przywiezionych z Warszawy". Stan bardzo dobry.
S. Kot (1885-1975) - historyk wychowania i dziejów reformacji, działacz ruchu ludowego i polityk.

List jednostronny na ark. 15,3x22,7 cm. Autor listu prosi o udzielenie porady jego siostrze Kazimierze Madeyskiej w sprawie "podatku osobistego". Ślady złożenia, drobne otarcia.
J. Muczkowski (1860-1943) - prawnik i historyk sztuki, współzałożyciel i prezes Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, redaktor "Rocznika Krakowskiego", autor wielu tekstów dotyczących przeszłości Krakowa i jego mieszkańców.

Druk jednostronny na ark. 34x21,3 cm, odbity w Drukarni Katolickiej J. Chęcińskiego we Lwowie. Pod tekstem pieczęć i odręczny podpis "+ Josephus Archiep.". Ślady złożenia, naddarcia i niewielkie ubytki na zgięciu, prawy margines zakurzony i pożółkły.
J. Bilczewski (1860-1923) – polski arcybiskup lwowski obrządku łacińskiego, profesor teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Lwowskim, rektor tego uniwersytetu. Święty Kościoła katolickiego. (Wikipedia).

Wizytówka form. 6,6x13,4 cm. Wymienione liczne tytuły ks. Machaya. Autor listu kierowanego do niewymienionego prof. Adama Vetulaniego prosi o "podanie ręki pomocnej" Józefowi Klicie udającemu się do Genewy na studia doktoranckie. Wizytówka nieco zakurzona, mimo to stan dobry.
F. Machay (1889-1967) - ksiądz katolicki, infułat, teolog, a także polityk i działacz niepodległościowy, publicysta, wydawca; organizator działań mających na celu przyłączenie Spisza i Orawy do Polski, w latach 1944–1967 był archiprezbiterem Kościoła Mariackiego w Krakowie.

Maszynopis (kopia przez kalkę) dwustronny na ark. 36,6x22,5 cm. Dokument na oficjalnym papierze korespondencyjnym z nagłówkiem "Prezydent Ministrów Królestwa Polskiego" - ostatnie dwa słowa przekreślone, zastąpione słowami "Rzeczypospolitej Polskiej". W prawym górnym narożniku "Odpis", pismo adresowane "Do wszystkich pp. Ministrów, Prezesa Głównego Urzędu Likwidacyjnego". Zawiera ogólne zasady "uporządkowania gospodarki skarbowej" w odrodzonym państwie, przedstawione w 10 punktach. Pod tekstem nazwisko Leona Bilińskiego, ministra skarbu, do którego pismo jest kierowane oraz odręczny podpis Ignacego J. Paderewskiego, jako premiera rządu. Ślady złożenia, rdzawy ślad spinacza biurowego, niewielkie zabrudzenia.
I. J. Paderewski (1860-1941) - pianista, kompozytor, działacz niepodległościowy, premier rządu i minister spraw zagranicznych.

Złożony na pół arkusz ozdobnego papieru form. 16x23,3 cm. Na jednej stronie kaligrafowane podziękowania "za wieloletnią opiekę i współpracę" od Sekcji Koszykówki, na odwrocie podpisy 31 zawodniczek na pierwszej stronie i zawodników na stronie czwartej.  Oba zespoły wywalczyły w sezonie 1963/1964 tytuły mistrza Polski. Całość w skórkowej oprawie, ze złoconym wieńcem z inicjałami J. O. wewnątrz. Dołączony oryginalny kartonowy futerał. Stan bardzo dobry.